Snúruleysi

Snúran sem tengir myndavélina við tölvuna er týnd. Mömmu Jóhanns þykir það ótrúlega leiðinlegt. Þessvegna er þessi ársgamla mynd hér á blogginu en það ætti ekki að koma að sök, Jóhann er alltaf jafn sætur.

Það hefur annars margt nýtt gerst á stuttum tíma.

Jóhann er byrjaður að segja til þegar hann þarf að gera nr. 2 og þessvegna hefur verið keypt klósettseta fyrir hann. Þar situr Jóhann eins og kóngur í ríki sínu á postulínshásætinu og babblar en ekkert gerist. Samt er hann voða duglegur að segja til þegar hann er með bleyjuna.

Hann kann núna að syngja 2 laglínur í uppáhalds laginu sínu. Einnig er amma diskó búin að kenna honum eitthvað skrýtið trikk sem er á þessa leið. "dæ dí dæ dí daa" (og þá gerir hann hissa svip) og hlær eins og híena.

Jóhanni þykir langt skemmtilegast að segja hvað ljónið segir og urrar og hvæsir í tíma og ótíma. Einnig kann hann að segja hvar typpið er og bendir þangað á öllum tímum dags. Skemmtilegast er samt að vera bleyjulaus, fara í hálfan kollhnís og sjá þar sprellann með berum augum.

Jóhanni þykir sandur mjög góður og er bleyjan hans iðulega stútfull af svörtum sandi þegar hann kemur heim úr leikskólanum. Fóstrurnar segja okkur foreldrunum að honum þyki sandurinn svo ljúffengur að hann grúfir andlitinu ofaní hauginn og smjattar á. Ekki veit mamma hans Jóhanns hvaðan hann hefur þetta þar sem ekki er einusinni bökuð sandkaka á heimilinu.


Annars er allt gott að frétta. Allir duglegir að vinna og í leikskóla. Fífí (bíllinn) ákvað að gefast upp og vildi komast til læknis svo hún er núna á hressingarhæli í Hafnarfirði að láta laga í sér kúplinguna.